Ελληνιστική ονομάζεται η εποχή των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των βασιλείων τους που απλώνονται στην Ελλάδα, την Ασία και την Αίγυπτο. Τότε αναδεικνύονται νέα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως η Πέργαμος, η Αντιόχεια και η Αλεξάνδρεια. Οι πολίτες των βασιλείων βιώνουν τον κοσμοπολιτισμό που διευκολύνεται από τη γενικευμένη χρήση της ίδιας γλώσσας, της ελληνιστικής κοινής, μιας απλοποιημένης μορφής της αττικής διαλέκτου. Οι ηθικοί κώδικες των πολιτών επηρεάζονται από νέα φιλοσοφικά ρεύματα, ενώ οι θρησκευτικές αναζητήσεις οδηγούν στην ενίσχυση των μυστηριακών λατρειών, που απαιτούν μύηση ώστε οι πιστοί να επιτύχουν ατομική πλέον σωτηρία.

Στη γλυπτική αναδεικνύονται νέα τοπικά εργαστήρια και φημισμένοι γλύπτες που αποδίδουν τις μορφές ρεαλιστικά, δηλαδή με εξατομικευμένα χαρακτηριστικά. Στη Λυκόσουρα της Αρκαδίας, ο Δαμοφών από τη Μεσσήνη δημιουργεί μία σύνθεση ύψους 6 μέτρων (με το βάθρο): η Δήμητρα και η Δέσποινα λατρεύονται καθιστές σε κοινό θρόνο, έχοντας δίπλα τους την Άρτεμη και έναν από τους Τιτάνες, τον Άνυτο (αίθουσα 29). Στην Αίγειρα της Αχαΐας, ο αθηναίος Ευκλείδης δημιουργεί το κολοσσικό άγαλμα του καθιστού σε θρόνο Δία που μας είναι γνωστό από την απεικόνισή του σε νομίσματα, δυστυχώς όμως σώζονται όμως μόνο η κεφαλή και το ένα χέρι (αρ. 3377 και 3481, αίθουσα 30). Στη Δήλο βρέθηκε το σύμπλεγμα Αφροδίτης και Πάνα, το οποίο ανέθεσε κάποιος Διονύσιος από τη Βυρηττό: η θεά, βοηθούμενη από τον ιπτάμενο Έρωτα, απειλεί χαμογελαστή με το σανδάλι της τον τραγοπόδαρο Πάνα που της επιτίθεται με ερωτική διάθεση (αρ. 3335, αίθουσα 30). Από τη θάλασσα στο ακρωτήριο Αρτεμίσιο της Εύβοιας ανασύρθηκε το μπρούντζινο αγωνιστικό άλογο με το μικρό αναβάτη του (αρ. Χ 15177, αίθουσα 34).