Κατά την ελληνιστική περίοδο, δηλαδή από τα τέλη 4ου έως το 31 π.Χ., στα βασίλεια των Διαδόχων και στις μικρότερες ηγεμονίες που αναδύθηκαν μετά τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου οι τέχνες και τα γράμματα ανθούν. Οι ισχυροί της εποχής επιδιώκουν να προβάλουν τη δύναμη και τον πλούτο τους μέσω της τέχνης.
Τα περισσότερα εργαστήρια χαλκοτεχνίας που άνθισαν κατά τους αρχαϊκούς και κλασικούς χρόνους συνεχίζουν την παραγωγή αξιόλογων έργων τέχνης. Χάλκινα έργα, μικρών και μεγάλων διαστάσεων, σε ποικιλία θεμάτων, μεμονωμένα ή σε συνθέσεις, διακοσμούν πλέον δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, ενώ συνεχίζεται και η αφιέρωσή τους στα ιερά. Η είσοδος έργων μικροπλαστικής στις οικίες επιφέρει αύξηση της ζήτησης, με αποτέλεσμα την παραγωγή πλήθους χάλκινων έργων. Η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου αναδεικνύεται σε σημαντικό κέντρο μεταλλοτεχνίας, όπως και ο Τάραντας στη Νότια Ιταλία.
Η θεματολογία περιλαμβάνει πορτρέτα ηγεμόνων, βασιλέων, στρατηγών, θεότητες, αθλητές μα και μορφές καθημερινές, συχνά περιθωριακές. Στα αγάλματα θεών επαναλαμβάνονται οι κλασικοί τύποι λατρευτικών αγαλμάτων. Νέες λατρείες θεοτήτων συνεπάγονται και την εισαγωγή νέων τύπων. Τα έργα χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό, ένταση και πάθος, ενώ εμφανείς είναι οι επιρροές από τα κλασικά αριστουργήματα του 5ου και του 4ου αι. π.Χ.
Ενδεικτικά έργα της εποχής είναι το σύνολο χάλκινων αγαλματίων που ανασύρθηκαν από το ναυάγιο των Αντικυθήρων, έργα του 2ου αι. π.Χ. με επιρροές από την πλαστική των κλασικών χρόνων. Στο σύνολο δεσπόζει το χάλκινο άγαλμα του «Φιλόσοφου των Αντικυθήρων», από το οποίο σώθηκαν το κεφάλι, τα άκρα και τμήματα του ιματίου του. Στην ίδια περίοδο εντάσσεται και το ανδρικό πορτρέτο από τη Δήλο (Χ 14612)
Τον 2ο αι. π.Χ. οι θριαμβευτές Ρωμαίοι ξεκινούν την αρπαγή έργων τέχνης από ιερά και ελληνικές πόλεις που σταδιακά κατακτούν, τα οποία μεταφέρουν ως πολύτιμα λάφυρα στη Δύση.