Ήδη από τα μέσα του 8ου αι. π.Χ. κι εξής στον ελλαδικό χώρο είναι εμφανής η εισροή έργων τέχνης κατασκευασμένων στην ευρύτερη «Ανατολή», όπως φιάλες από τη Φοινίκη, χάλκινοι λέβητες με προτομές από τη Μικρά Ασία, αιγυπτιακά αγαλμάτια κ.α. Η επαφή με την Ανατολή σφράγισε την ελληνική τέχνη, ο δε 7ος αιώνας ονομάστηκε Ανατολίζουσα Περίοδος. Οι καλλιτέχνες υιοθετούν νέες πρακτικές και μοτίβα, τα οποία αφομοιώνουν με δημιουργικό τρόπο δίνοντας στα έργα τους το δικό τους προσωπικό στίγμα σε μία περίοδο έντονων πειραματισμών.
Η χαλκουργία σηματοδοτείται από την εισαγωγή των σφυρήλατων αγαλμάτων και των τεράτων της Ανατολής. Δεσπόζουν οι χάλκινοι λέβητες με προτομές γρυπών στο χείλος, με τοπικά εργαστήρια στη Σάμο και την Ολυμπία. Χάλκινα ανδρικά και γυναικεία ειδώλια κατά τη «δαιδαλική» τεχνοτροπία δείχνουν την πορεία προς την κατάκτηση της ισορροπίας στην απόδοση της δομής του ανθρώπινου σώματος. Τον 7ο αι. π.Χ. γεννιέται η μεγάλη πλαστική και διαμορφώνονται τύποι αγαλμάτων που θα επηρεάσουν και τη μικροπλαστική, όπως ο κούρος. Η ξεχωριστή ομάδα αποτελούμενη κυρίως από χάλκινα κοσμήματα ,τα λεγόμενα «μακεδονικά χαλκά», που εμφανίστηκαν τον 8ο αι. π.Χ., συνεχίζουν να παράγονται και τον 7ο αι. π.Χ.
Με τη λήξη του 7ου αι. π.Χ. η ελληνική τέχνη δείχνει την κλίση της στον ανθρωποκεντρισμό, την προβολή της προσωπικότητας του ατόμου ως συνόλου με το σώμα.
Ο 6ος αι. π.Χ. είναι εποχή μεγάλης ακμής της τέχνης. Αδιάψευστος μάρτυρας της οικονομικής ευμάρειας θεωρείται η μεγάλη αύξηση του αριθμού των χάλκινων αναθηματικών ειδωλίων και αγγείων σε πανελλήνια και τοπικά ιερά. Οι καλλιτέχνες διακρίνονται για την αχαλίνωτη φαντασία τους και την τάση για ανανέωση, που είχε ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση πληθώρας τύπων. Χαρακτηριστικό της εποχής είναι η ανάπτυξη πολλών τοπικών εργαστηρίων, το καθένα με ιδιαίτερα τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά: Αττική, Κόρινθος, Σπάρτη, Άργος, Αρκαδία, Θεσσαλία, Βοιωτία, Μακεδονία, Κέρκυρα και Βορειοδυτική Ελλάδα, Μεγάλη Ελλάδα – Σικελία κ.α.
Οι αττικές μορφές διακρίνονται για την πνευματικότητα, τις αρμονικές αναλογίες, εσωτερική ένταση και δυναμισμό, το λαμπερό χαμόγελο που ακτινοβολεί τη χαρά της ζωής. Το Άργος δείχνει προτίμηση σε μορφές με «βαριές» αναλογίες. Οι Κορίνθιοι ήταν γνωστοί χαλκουργοί και τα έργα τους, κυρίως αγγεία και σκεύη με πλαστικές λεπτομέρειες και κάτοπτρα, χαρακτηρίζονται από καθαρά περιγράμματα που ρέουν, ακρίβεια στις λεπτομέρειες, ζωηρές κινήσεις των μορφών. Η Σπάρτη υπήρξε ακμάζον κέντρο χαλκουργίας κατά τον 6ο αι. π.Χ. έως τις αρχές του 5ου αι. π.Χ. με ιδιαίτερα πρωτότυπα και ποικίλα θέματα, μορφές με πρόσωπα σοβαρά και συγκρατημένες κινήσεις. Στην Ιωνία πρωταγωνιστεί η Σάμος, η οποία ήταν μεγάλο κέντρο χαλκουργίας ήδη από τον ύστερο 8ο αι. π.Χ. κι εξής.
Γενικά τον 6ο αι. π.Χ. η παραγωγή σε χάλκινα έργα περιλαμβάνει: ειδώλια ανδρικών και γυναικείων μορφών, κούρων, αθλητών, αγροτών, ποιμένων, οπλιτών, ηνιόχων, ζώων, θεών και μυθολογικών όντων (π.χ. Σειρήνες, Κένταυροι, Γοργόνες κ.α.), πάμπολλα αγγεία και σκεύη (κρατήρες, πρόχοι, υδρίες, λεκανοειδή, λεβητοειδή κ.α.) συχνά με περίτεχνη πλαστική διακόσμηση, επίσης κάτοπτρα, όπλα και ποικιλία κοσμημάτων.