Μετά την εκδίωξη των Υκσώς από τη 18η Θηβαϊκή Δυναστεία του Νέου Βασιλείου (περ. 1550-1070 π.Χ., 18η-20η Δυν.), την ενοποίηση της Αιγύπτου και την επέκτασή της τόσο προς τα δυτικά και νότια (Λιβύη, Νουβία) όσο και προς τα ανατολικά (Συροπαλαιστίνη), η Αίγυπτος μετασχηματίζεται σε αυτοκρατορία στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.

Ο πλούτος που συσσωρεύεται στη χώρα, η επαφή με τους κατακτημένους λαούς και το εμπόριο με την Κρήτη, τη μυκηναϊκή Ελλάδα, τη Μ. Ασία, τη Σομαλία και ίσως μέχρι τη μακρινή Υεμένη συντελούν στη δημιουργία μιας νέας μεγαλόπρεπης και πιο περίτεχνης τεχνοτροπίας που αποτυπώνεται στα μνημεία των Θηβών. Λαξευτοί τάφοι, με ξεχωριστούς ταφικούς ναούς, κατασκευάζονται στη δυτική όχθη του Νείλου, στη περίφημη Κοιλάδα των Βασιλέων, ενώ κτίζονται νέα πλούσια ανάκτορα (όπως του Αμένωφι Γ΄ στη θέση Μαλκάτα της δυτικής όχθης) και μεγαλοπρεπείς ναοί στις θέσεις Λούξορ και Καρνάκ (στην ανατολική όχθη).

Μετά από μια μικρή περίοδο μονοθεϊστικών τάσεων -θρησκευτική μεταρρύθμιση του Ακενατών- και τη δημιουργία της χαρακτηριστικής τεχνοτροπίας της Αμάρνα, όπου δεν αποκρύπτονται οι φυσικές ατέλειες του σώματος, παρατηρείται επιστροφή στην παραδοσιακή τεχνοτροπία του Νέου Βασιλείου με αποκορύφωμα τα χρόνια της βασιλείας του Ραμσή Β’. Την περίοδο αυτή, οι τοίχοι των διαδρόμων και των ταφικών θαλάμων διακοσμούνται με τα Αμντουάτ, ‘‘Κείμενα-Οδηγούς του Κάτω Κόσμου’’ (μόνο για τους Φαραώ και ελάχιστους εκλεκτούς ευγενείς) καθώς και με τις νεκρικές επωδούς, το «Βιβλίο των Νεκρών», συνήθως γραμμένες σε τοίχους ή και παπύρους, μέσα ή κοντά στις μούμιες, οι οποίες συνόδευαν τους νεκρούς προκειμένου να κριθούν επιτυχώς ενώπιον του θεϊκού δικαστηρίου.