Κατά την Ύστερη περίοδο (περ. 712-332 π.Χ.), λόγω της συνεχιζόμενης πολιτικής αδυναμίας και αστάθειας, εκτός από μια μικρή περίοδο διακυβέρνησης από Αιγύπτιους φαραώ (26η Δυν.-γνωστή ως Σαϊτική, 28η-30η Δυν.), η χώρα βρίσκεται υπό την κυριαρχία ξένων λαών, από την Αφρική (Noυβίων-25η Δυν.) και την Εγγύς Ανατολή (Ασσυρίων 671-664 π.Χ. και Περσών, 27η και 31η Δυν.).

Στον τομέα της τέχνης, παρά τις επιδράσεις από τους Πέρσες, παρατηρείται η τάση αναβίωσης της τέχνης παλαιότερων εποχών. Στενή ήταν η σχέση μεταξύ των φαραώ της Σαϊτικής Δυναστείας και Ελλήνων, κυρίως από τα παράλια της Μ. Ασίας. Ο Ψαμμήτιχος Α΄ (26η Δυν.) χρησιμοποιεί Έλληνες μισθοφόρους για να εκδιώξει τους κατακτητές Ασσύριους από τη χώρα, ενώ ο Άμασις Β΄ συσφίγγει περισσότερο τους δεσμούς παραχωρώντας σε Έλληνες την πόλη Ναύκρατι στο Δέλτα του Νείλου, το σπουδαιότερο κέντρο ελληνικής επιρροής στην Αίγυπτο, μαζί με το αποκλειστικό προνόμιο του θαλάσσιου εμπορίου.