Τα 550 περίπου πήλινα ειδώλια του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου παρουσιάζονται σε δύο αίθουσες με βάση τη χρονολογική τους εξέλιξη από τους Γεωμετρικούς μέχρι και τους Ρωμαϊκούς χρόνους. Εκπροσωπούνται παράλληλα τα κυριότερα εργαστήρια παραγωγής του ελλαδικού χώρου (αττικό, βοιωτικό, ιωνικό, ευβοϊκό, κρητικό), αλλά και τα σημαντικότερα της Πελοποννήσου και της Μ. Ασίας.

Στην Αίθουσα 58 παρακολουθεί κανείς τους κοροπλαστικoύς τύπους του βοιωτικού εργαστηρίου, όπου από τις σανιδόσχημες γυναικείες μορφές με τα πτηνόμορφα πρόσωπα και τους υψηλούς πόλους του 6ου αιώνα π.Χ. οδηγούμαστε σταδιακά στις πεπλοφόρους του 5ου και του 4ου αιώνα π.Χ., και από εκείνες στις γνωστές Ταναγραίες με τα πλούσια ενδύματα και τα κομψά σκιάδια. Παρόμοια πορεία ακολουθούν και τα βοιωτικά ειδώλια των νέων του 5ου αιώνα π.Χ. που κρατούν συνήθως πετεινό στο αριστερό χέρι, και τα οποία εξελίσσονται ήδη από τον 4o αιώνα π.Χ. στους γνωστούς “εφήβους” της ελληνιστικής εποχής. Παράλληλα το αττικό εργαστήριο από τα χειροποίητα κωδωνόσχημα ειδώλια της Γεωμετρικής περιόδου δημιουργεί κατά τον 6ο και τον 5ο αιώνα π.Χ. τον τύπο της ένθρονης θεάς (ίσως της ίδιας της Αθηνάς), καθώς και εκείνον της όρθιας γυναικείας μορφής που κρατά στο στήθος άνθος ή καρπό. Αντίθετα, τα εργαστήρια της Πελοποννήσου, εκτός από την περίπτωση του κορινθιακού που ακολουθεί την πλούσια παραγωγή ειδωλίων των άλλων μεγάλων κοροπλαστικών κέντρων, παραμένουν άτολμα ως προς την ανανέωση των τύπων.

Τα πήλινα ειδώλια από τη Μύρινα της Μ. Ασίας, που δωρήθηκαν στο Εθνικό Μουσείο το 1884 από τον Ιωάννη Μισθό, καταλαμβάνουν σχεδόν ολόκληρη τη δεύτερη αίθουσα (Αίθουσα 59). Τα κοροπλαστικά εργαστήρια της πόλης αυτής, επηρεασμένα στην αρχή από τη βοιωτική και την αττική παραγωγή, και αργότερα (200-150 π.Χ.) από την αλεξανδρινή και την περγαμηνή, παρήγαγαν εντυπωσιακούς τύπους ειδωλίων, όπως Νίκες με κοχύλια, Έρωτες που πετούν κρατώντας δάδες, έρωτες-νήπια που παίζουν με ζώα, γυναικείες μορφές, θεές (συνήθως τύποι της Αφροδίτης) και θνητές με περίτεχνες κομμώσεις και πλούσια ενδύματα, μουσικούς και χορευτές, δείγματα έξοχης τέχνης που ήκμασε μέχρι τις αρχές του 2ου αι. μ.Χ.

Ξεχωριστή ενότητα της έκθεσης αποτελούν τα ειδώλια που απεικονίζουν σκηνές της καθημερινής ζωής, κυρίως οικιακές και αγροτικές εργασίες, και τα ειδώλια που αποδίδουν με τρυφερότητα τον κόσμο του παιδιού, ενώ ιδιαίτερη κατηγορία αποτελούν συμπλέγματα και συνθέσεις που σχετίζονται με τη μουσική και το χορό.